Amsterdam
Het is er van gekomen. Niet erg groots of iets waar ik langna had uitgekeken, dat nou ook weer niet. Soms zit het in de kleine dingen. Een terras, kofie, af & toe zonneschijn, een sigaar. Geluk? Misschien. In ieder geval tevredenheid en rust. In Amsterdam,rust inAmsterdam. Sommigen zoeken ds rust buiten xe stad; ik zoek de rust juist in de stad.
Ik dwaal af. K ben naar de Amsterdamse ufo geweest, naar EYE. Het nieuwe filmmuseum op het KNSDM-eiland.
De Dam om 6 uur. Het is gaan regenen, maar ik zit zdrog verstopt oder de prasollen van de Coffee Company. Om me heen het geroezemoesvan stemmen en de lach van mijn ‘buurvrouwen’ , afgewisseld met dondergerommel in de verte en vermengd met het geratel van de tram. De mensheid trekt ook voorbij.
Zomaar eenuurtje Dam:
Oh wat was het klam vanmiddag. Geen zon, maar bij iedere stap gutste het zweet aan alle kanten uit mijn lichaam.
Musea-maart
Maart is nog jong. Nog niet eens op de helft en de eerste musea heb ik al bezocht. En niet de minsten van ons land! Het Stedelijk in Amsterdam, Het Gemeentemuseum & het Fotomuseum in De Haag en het COBRA Museum Amstelveen.
Het Stedelijk Museum in Amsterdam is een onaf museum. Gelukkig worden er in de gerenoveerde oudbouw wer exposities georganiseerd; “The Temporary Stedelijk 2” is vervolg op “(…) 1”. Nu staat de eigen collectie centraal. Werk van Fiona Tan, Bruce Nauman, Donald Judd, Willem de Kooning, Malevitsj, Mondriaan zijn een paar van de bekende namen die weer hangen & staan. Ook de TV- Buddha van Nam June Paik is opgenomen in “TV as”, een expositie over videokunst en de rol van de televisie. In “Recollections” staan twee beroemde en beruchte exposities uit begin van de zestiger jaren centraal: “Bewogen beweging” (1961) en “Dylaby” (1962). Werk van Jean Tinguely, Niki de St. Phalle, Alexander Calder. En als kers op de museum-taart: twee films van Ed van der Elsken, reportages van de oorspronkelijke exposities. Werk van Van der Elsken vind ik altijd weer mooi om te zien! Bovendien wordt Recollections begeleid door overzichten van de recensies, bonnetjes van aangekocht materiaal: Tinguely doet boodschappen bij de Bijenkorf en declareert 40 gulden (!). En dan de beoordeling door de nationale pers! Uit alles blijkt, dat de omslag in de kunst hier nog in de kinderschoenen staat. “Na de ingetogen borrel met eenvoudige hapjes gaat het museum weer doen wat het wil: mensen blij maken (!) en ………”.
Het is ook een dynamische expositie, na verloop van tijd werken vervangen worden door andere. De roulerende collectie van het Stedelijk.
En kunstboekhandelaar Franz König heeft een tijdelijk filiaal geopend in het Stedelijk! O verleiding, o kunst om niet te kopen! Prachtig!
“O, een cappucino….”, “nee, het is koffie verkeerd”, “sorry. ik ben groen hier….” In het cafe van het Haags Gemeentemuseum is het rustig. Alleen een paar dames van zekere leeftijd bespreken hoorbaar hun ziektekostenverzekeringen. Echt een museaal onderwerp!
Ik ben hier vooral voor de expositie van Laszlo Moholy-Nagy, “de kunst van het licht”. “Kunst betreft de meest omvattende , bruisende en beschaafde vorm van menselijk handelen. Dus is het biologische noodzaak. Kunst brengt het beste in de mens boven door middel van een verdichte expressie bestaande uit een veelvoud van belevingen”. Met dit citaat ga ik de expositie binnen.
Laszlo Moholy-Nagy was veelzijdig. Kunstenaar, criticus, denker, leraar; maakte reclames, films en experimenteerde met de mogelijkheden an uiteenlopende media; stichtte een opleiding in Amerika (The School of Design). Ook een zwerver, die na WO I door Europa zwierf en uiteindelijk in Chicago terecht kwam en daar overleed, In 1946.
In de expositie zijn meer dan 160 voorwerpen opgenomen, waarin zijn theorie over de kunst van het licht en de uitwerking daarvan de leidraad is. Aangevuld met Nederlandse geestverwanten als Mondriaan en Piet Zwart.
En het Haags Fotomuseum heeft Julian Schnabel binnengehaald. Met een serie enorme polaroids, gemaakt met een polaroidcamera zo groot als een koelkast! En dat is wel veel van het goeie in een zaal!
En als laatste in de serie ook nog in gestrekte draf naar het COBRA Museum in Amstelveen. En dat kwam zo.
“Patria o Libertad”, daar ging het mij om. Over vaderlandsliefde, immigratie en hedendaags populisme. Citaat van de website: “Voordat Castro in Cuba aan het bewind kwam hadden de munten een afbeelding van de Cubaanse nationale held José Marti met de inscriptie ‘Vaderland en Vrijheid’; Fidel Castro veranderde de spreuk in ‘Vaderland of Dood’. Misschien staan we vandaag de dag voor de keuze ‘Vaderland of Vrijheid’: ¡Patria o Libertad!”
En als ik iets over Castro lees, ben ik een en al aandacht.
Deze toelichting en het feit dat er kunstenaars uit ondermeer Cuba deelnemen was voor mij voldoende reden om te gaan. Misschien krijg ik extra materiaal voor mijn eigen Cuba- story? Dat lukte niet helemaal, maar wel wat beelden uit de video’s die ik kan gaan gebruiken. DAT KOMT NOG TERUG!!
Is het nou allemaal de moeite waard geweest, mijn run langs deze musea.
Ja & nee!
Jazeker, omdat Stedelijk Museum voor mij altijd een genot is om te verblijven. De “Recollection” laat zien wat een museum volgens mij hoort te doen: blij maken en schokken. Het werk uit de collectie is mijn eigen feestje van herkenning en ook nostalgie. Werken die 40 jaar geleden mijn eerste kennismaking waren met de moderne kunst in het echt.
Laszlo is meer dan de moeite waard, niet alleen door het fotografische werk, maar juist door de veelzijdigheid die over je heenbruist als een vloedgolf van experimeteerdrift en vernieuwing. Dat inspireert!
Schnabel is een ander verhaal. Er zit prachtig werk tussen, maar ook dingen waar ik weinig mee kan beginnen (de overgeschilderde polaroids en de polaroids die gemaakt zijn van foto’s van Franse psychiatrische patienten). Dat is werk wat mij niets doet, wat ik in sommige gevallen niet mooi vind en het toevoegen van verf niets extra’s doet.
Van Abbe
“Goeiemorgen”, klinkt het in de grote hal. Ik voel me direct welkom! Persoonlijke aandacht is een positieve stimulans; niks nieuws natuurlijk. Ook het intentie- experiment van Karin (waarbij rijstpotten met een verschillende intentie werden toegesproken) in november 2010 liet dat al zien. Is ook beschreven in een van m’n blogjes. Kortom, ik kom prettig binnen!
Van Abbemuseum laat prachtige dingen zien! Twee zalen met aankopen uit de geschiedenis van het museum. En dat niet alleen, bij ieder werk ligt een map en in die map zit het extraatje verborgen. Bladerend door de map ontdek je de aankoopgeschiedenis van het werk. De facturen, de correspondentie, de verzekeringshistorie! Het laat zien wat er moet gebeuren voor het aan de muur van het museum hangt. En dat is fascinerend, niet alleen omdat je de waarde in rap tempo ziet stijgen.
Maar mijn echte verrukking gaat naar Lissitzky! ‘De overwinning op de zon’, zijn futuristische opera die in 1913 voor het eerst in St. Petersburg werd opgevoerd. De expo van zijn werk is opgebouwd rond deze opera. Nou heb ik een zwak voor de oude communisten en Lissitzky past daarbij. Van kunstenaar die nabootst tot architect die construeert wat voor de samenleving belangrijk is. In de visie van Lissitzky is de architect de belangrijkste vormgever. Je ziet dat terug is zijn eigen constructies.
Het was een reislustig typ, had contacten door heel Europa. Werkte samen met Theo van Doesburg, Malevitsj, Hans Arp. Eigenlijk met iedereen die in die tijd van vernieuwing toe deed. Veelzijdig ook. Fotograaf, schilder, architect, grafisch vormgever.
Als ik probeer te omschrijven waarin de ontroering zit, dan rol ik bijna vanzelf naar het grensverleggende karakter van die periode. De eerste 30 jaar van de vorige eeuw. Ook in Rusland (dat zou uitgroeien tot de Sovjet-Unie); er heerste een klimaat dat het voor kunstenaars mogelijk maakte op ontdekkingsreis te gaan naar nieuwe vormen. Het suprematisme, het dadaisme, De Stijl alles komt in deze periode samen en beinvloedt elkaar. In de latere Sovjet-Unie is dat uiteindelijk danig in het gedrang gekomen en resoluut de kop ingedrukt. In de eerste jaren na de revolutie kon het nog en Lissitzky en zijn companen laten dat zien. Ik zie het als een periode waarin de ruimte is gemaakt die uiteindelijk COBRA, Fluxus en alle andere ontwikkelingen heeft mogelijk gemaakt.
Het is verleidelijk om dat te toetsen aan 2011. komt misschien nog wel.
De foto´s dwalen door het museum. De foto van Ayaan Hirschi Ali is uit de videoprojectie van Lidwien van de Ven (Freedom of Expression, de persconferentie naar aanleiding van het verzoek om beveiliging). De foto van de mevrouw met hondje is ook van Lidwien. Het beeld is gerelateerd aan gebeurtenissen die de vorige plaatsvonden: uitgebrande auto’s, een soldaat, een kapot hek. Het verwijst naar een bomaanslag.
Verder werk van Lissitzky en van de nieuwbouw van het museum.
Airport Eindhoven
in haar zwarte jas en dito capuchon ziet ze er kouwelijk uit. Ze draagt camellaarzen met bont dat nieuw afsteekt tegen het zwart van haar kleding. Ze staat te kijken naar de vliegtuigen die komen en gaan. Verwacht ze iemand? Wil ze iemand uitzwaaien? Even sta ik naast haar en zie haar koolzwarte ogen. We kijken elkaar aan, zonder op elkaar te reageren. Ze loopt langs het geluidsscherm van het Panoramaterras heen en weer. Niet onrustig; kalm. Af en toe staat z enige tijd stil om zich te concentreren op de drukte rond de vliegtuigen.
Het is druk tussen kwart voor negen en half tien. De machines van Ryanair komen en gaan. Een enkel Transavia- toestel maakt zich schielijk uit de voeten naar een volgende bestemming. En na half tien valt er een stilte op het platform. De spits van vanochtend is voorbij.
De dame-in-het-zwart heeft haar missie volbracht en vertrekt.
Verkleumd van het terras drink ik koffie in het uitzinnig grote cafe. Slechts een handvol reizigers of ander volk houdt zonder het te weten mij hier gezelschap.
Ieder luchthaven geeft zijn eigen fascinatie prijs. Op Schiphol straalt iedere vezel internationaliteit uit. Hier is het knusser en overzichtelijker. Het zou de terminal van een groot bus- of treinstation kunnen zijn. Het moet ook internationaal zijn, maar je ziet het er nauwelijks aan af. Een regionale luchthaven, een soort uit zijn krachten gegroeid Vliegveld Teuge, zeg maar.
Stedelijk op 8 januari 2011
“En dan die meneer Bos.. (pauze)..; valt tegen daar.. (pauze).. je krijgt niet veel.. (langere pauze).. ‘t is gewoon weinig.. (pauze nog iets langer).. en ‘t is niet lekker ook nog.. (pauze).. en ‘t kost teveel”
Twee mannen. De ene middelbaar en de ander nog aan het begin van z’n leven; de ene met een keppeltje en de ander met een petje. Amsterdam, zaterdagmiddag; op de grens van droog en regen.
Op weg naar het Stedelijk, ben ik. Loop over het fietspad langs de afgesloten kant van het Rijksmuseum. Voor mij staan een paar toeristen nat gebogen over een plattegrond. Luid getoeter. Een invalidenautootje stopt vlak achter hen. Niets in de gaten zo geconcentreerd. Het getoeter houdt aan. Het autootje wil daar langs! Niets in de gaten. Eigenlijk zou ik hen moeten attenderen op het autootje achter hen; zij staan tenslotte wel op het fietspad, het legale domein van het autootje. Ik doe het niet; nieuwsgierig naar hoe dit verder gaat. Hoe lang zal het autootje blijven wachten en toeteren? Zal hij hen uiteindelijk toch omzeilen? De vragen blijven hangen in de regen, omdat het getoeter wordt gehoord. De toeristen gaan aan de kant en het autootje vervolgt – mopperend – zijn weg.
Koffie met wortel-citroentaart. Ik zit in het Tijdelijke cafe van het Stedelijk Museum met op de ene muur een schildering van Appel en aan de andere kant werk van Lawrence Weiner. Alles ademt nog de sfeer van tijdelijkheid; de expositie, het cafe, de zalen. Met een grote T.
Thuiskomen, dat is het belangrijkste gevoel van dit moment. De grote monumentale trap centraal, de wand met de posters van exposities. De afgelopen 40 jaar was ik hier zo vaak! Heb in het “oude” Stedelijk zo veel mooie dingen gezien en toen ging het dicht voor een eindeloze restauratie en uitbreiding. En nog is het niet klaar. Alleen de oud-bouw is tijdelijk open, de nieuwbouw is nog lang niet klaar.
Ik ben thuis, het gevoel overweldigt me!
Het pluimage is – zoals altijd – verschillend. Van lage kruis-broeken tot bijna chique; jong en oud. Naast mij lepelt een jonge vrouw haar ruikbaar gekruide tomatensoep. Na verloop van tijd neemt haar vriend de lepel over. Het zijn grote kommen.
Vanmiddag dwalen door de bekende zalen, sommigen geven ruimte aan de exposities ‘Taking Place’, waarin ruimtelijkheid & tijdelijkheid de hoofdrol spelen en ‘monumentalisme’ (geschiedenis en nationale identiteit in hedendaagse kunst/voorstellen kunstaankopen 2010).
Andere zalen zijn nog leeg en smetteloos wit, soms alleen gekleurd door licht of geluid. Het is een genot om weer door het museum te lopen. Er is beweging, mensen lopen rond of staan stil. Sommige installaties nodigen uit tot fotograferen. Het museum leeft weer een beetje!
In het fotoalbum ligt daar de nadruk en op de nieuwbouw.
De medewerksters van de balie zijn blij dat ‘t weer open is. “‘t Heeft te lang geduurd”, zeg ik; ze kijken me aan “het gaat zoals het gaat”.
Na morgen gaat het museum weer op slot tot maart. Dan is er weer een nieuwe expositie.
Als het wegga staat er een kleine rij voor de ingang. Een naar buiten = een naar binnen. Het aantal mensen dat tegelijk binnen mag zijn is nog beperkt.
Sneeuwerigheid op de Hoge Veluwe
Omdat sneeuw landschappen we weinig in beroering kunnen brengen zit ik op de Hoge Veluwe. Het is strak wit; het wit-der witten op sommige plaatsen (zoals Karin ‘t noemt). Ik wil vanmiddag ontdekken of dit me kan opwinden. Waarom in godsnaam? Omdat iedereen om me heen in een soort van euforische toestand raakt. Sneeuw roept iets op. Maar wat? IK ga op zoek.
Het begint al goed, ik verzamel moed in het Kroller Muller museum. Een kleine expo waarbij het landschap centraal staat trekt mijn aandacht doordat er briefjes met meningen zijn opgehangen. Iedereen heeft een mening, dus ook over de werken die hier hangen. Vooral kinderen geven een onbevangen mening, zodra het handschrift volwassen wordt verandert ook de mening. Van “Ik weet niet wat het is. Maar wel mooi” tot “Dit is geen kunst, maar baggerwerk. Jammer dat hier voor betaald is” (een werk van Anslem Kiefer (Johannisnacht). De kunstenaar krijgt ook goede raad: “misschien een andere kleur” of “het is wel grijs”.
Al met al laat ik me gemakkelijk afleiden van mijn queeste: de aantrekkingskracht van sneeuw. Ook nog even de beeldentuin in. De eerste foto’s met sneeuw Mocello Mocherini (Ritrotta di Franca), Henry Moore (Animal Head); wat me interesseert is het beeld met sneeuw. Het straalt geen gezelligheid uit, maar kilte. Net als het beeld van Oswald Wenckebach (Monsieur Jacques). Door de sneeuw verandert zijn hooghartige zomerse uitstraling in iets van zieligheid; soort van dakloosheid in de sneeuw. Kijk, dat wordt interessanter. Een kluitje fietsen of het spoor door de kleur van een stoplicht in combinatie met het geel van de trein (die niet tegen de sneeuw kan).
Ik besluit door te rijden naar het jachtslot St. Hubertus. Grijze aanblik; leuk is de ijsbaan. Jong en iets ouder trekt baantjes over het ijs (zo heet dat toch?). Foto. Opwinding nog niet gevoeld. Eerder een soort van verplichting, een foto moet (zoiets). Rij gauw verder door het landschap. Hier en daar is de sneeuw smoezelig geworden. Afwisselend witte bomen en witte vlakten. Eenzaamheid troef, niemand te zien en dat is wel opvallend anders dan op een zomerse dag! Is het romantisch? Ik kan me dat wel enigszins voorstellen, maar door hier alleen rond te rijden is er van enige vorm van romantiek geen sprake. Ook geen euforie.
Koffietijd.
De Koperen Kop wordt bevolkt door stoere wandelaars met sneeuwlaarzen en mutsen. Erg rustig ook. Ik vind het welletjes. Ga terug naar Apeldoorn.
Erg opwindend was het niet. Wel lekker glij-erig, ondanks de winterbanden. En toch een paar foto’s.
FASHION gebeurtenis
‘t Is niet het eerste waaraan ik denk: modeshow in Apeldoorn. Individuele winkels doen ‘t wel eens, maar verder…….. Vanavond in het CODA Museum een special over FASHION. Een ruim gesponserde special. In de serie CODA Open, wat dat ook mag zijn. Drukte van belang, tout cultureel Apeldoorn wat er toe doet was aanwezig. Het programma was opvallend: catwalk van ouderen en make-over en zo. Verder gesprekjes met en filmpjes over mensen die iets met mode van doen hebben.
Mijn doel was de catwalk fotograferen, verder niet. En iedere keer is dat weer een probleempje: waarom houdt de organisatie geen rekening met catwalk-fotografie, zo vraag ik mij af. Met uitzondering van de professionele shows wordt geen rekening gehouden met plaatsen voor de fotograferen. Heb je de ideale plaats gevonden (recht voor de catwalk), dan sta je altijd in het zicht van de zittende bezoekers. En natuurlijk was het fotografen-gilde vanavond vertegenwoordigd. Al of niet in opdracht van krant of wat anders. Op de knieen voor de catwalk om niet alle zicht van het zittende publiek te belemmeren. En dan krijg je snel neusgatenfotografie. Zoveel mogelijk naar achteren leek mij de meest werkbare oplossing. Resultaten in het album.
Na een uur konden we aan de borrel en dat werd massaal gedaan.
Vind ik ‘t wat zo’n avond in het museum. Jazeker! Kan nog veel en meer gebeuren. Maar wie zijn de bezoekers, zijn dat niet vooral de reguliere museumgasten? Een mooie taak voor een afstudeerproject van een opleiding om uit te vinden wie naar deze avonden komt en hoe je de reikwijdte kunt uitbreiden.
En wat ik nog niet heb achterhaald is de mate waarin de inhoud van de avond wordt bepaald door de sponsors. Ze mochten hun boodschapje vertellen en leverden een bijdrage aan de presentatie en de catwalk. Daar is in dit geval niks mis mee, maar toch, het kan tegelijkertijd een beperking zijn voor de programmering. Dat geeft over vanavond een beetje een ongemakkelijk gevoel, hoe had het programma er zonder sponsors hebben uitgezien.
Langs de afgrond
We zijn langs de afgrond gescheerd; qua land. Geen WK voetbal over ik-weet-niet-hoeveel- jaar. Ondanks de PVV zijn we te braaf en te naief voor de boevenbende van het FIFA. Soort zoekt soort, corruptie zoekt corruptie en dus is Rusland de klos. Arme Russen! Bij Paul & Witteman hoorde ik en CDA- er. ‘Ach, al kost het ons 150 miljoen, dan hebben we toch een leuk feestje gehad! Heel Nederland houdt van voetbal’. IK HOU NIET VAN VOETBAL! Niet heel Nederland houdt van voetbal. Hoe haalt iemand het in z’n hoofd. Overal wordt bezuinigd, kunst & cultuur wordt opgeheven en dan komt deze zin stralend uit een CDA- mond! Hij zag de hemel opengaan. En Rutte hoorde ik reppen over een leerzame ervaring die we kunnen gebruiken voor de Olympische Spelen over zoveel jaar, wanneer mijn kleinkinderen dan al bijna volwassen zijn!
Dat moest ik even kwijt en verder heb ik definitieve afspraken gemaakt voor mijn expositie over Cuba en de boekpresentatie: 7 augustus 2011 is de opening en de expo loopt tot 1 september 2011 in galerie En Passant aan de Lupineweg in Apeldoorn. Fijn, dat er enthousiast op mijn werk en achterliggende gedachte wordt gereageerd! Het gesprek met de galeriehoudster was zo inspirerend! Aan de slag!
Verbeelding uit Val Gardena
Moderne beeldhouwkunst uit Noord Italie. Manshoge figuratieve beelden die stoicijns staan te staren. Hout, soms gecombineerd met brons en lood; soms van cement. Robuust en gedetailleerd bewerkt. Ontroerend en waanzinnig! Sommige figuren komen op uit grote platen van brons. Alsof je naar de Lijkwade van Turijn staat te kijken; zo mysterieus dat je blijft kijken! Naast de bekervingen maakt vooral de blik in de ogen indruk op me. De beelden trekken zich niets van de bezoekers, kijken hen niet aan; volgen de bezoekers niet. Ze leven een eigen leven en lijken zich te hebben teruggetrokken in uit deze omgeving. Ik loop al kijkend een onbekende werkelijkheid binnen. Nieuw en fascinerend. Langzaam week ik mijzelf los en loop de Apeldoornse kou in. De beelden blijven bij me.
De negen kunstenaars zijn opgeleid als ambachtsman en zijn ieder na hun opleiding hun eigen weg gegaan. Ze gebruiken de eeuwenoude ambachtelijke technieken als basis voor hun moderne beeldhouwkunst en dat leidt tot fascinerende resultaten.
De expositie loopt nog tot 9 januari 2011 in het CODA museum in Apeldoorn. Meer informatie over deze expositie.
ZOOM
Wittigheid op de weg, soort sneeuwerig laagje. De winter gaat beginnen en ik ben niet dol op de winter; veel te koud & zo. ‘t Is in ieder geval nog wel vroeg voor een zaterdagochtend om in de trein te zitten. Waarom doe ik dit toch steeds, een bezoek aan de ZOOM Experience. Eigenlijk niet gericht op de professionele fotograaf, soms waanzinnig druk en chaotisch door elkaar verdringende kiekjesmakers; maar toch ga ik. Is dat de verlokking van aanbiedingen? De lezingen (‘je weet nooit wat je nog opsteekt’)? In ieder geval niet de contacten. Nee, ik ga voor het verhaal van Peter Stigter, catwalk-fotograaf die ooit door toeval in dit werk terecht is gekomen en nu tot top behoort. Zijn verhaal is vaak wel de moeite waard en daarom vandaag maar vroeg op. En de afleiding die ik in de weekends zoek. Niet thuis blijven, maar op pad. Dat ook. Ook Amersfoort toont poederig. En ‘t is grijs, egaal grijs waar je ook kijkt. En de trein stroomt vol. De rust voorbij.
De jaarbeurs stroomt vol met zwaarbeladen hobby fotografen. Een beetje verloren loop ik rond. Ongelofelijke hoeveelheid herrie aan m’n hoofd. Hou ik helemaal niet van; harde muziek. Totaal anders dan de professionele beurs. Voel me niet op m’n plek hier. Een presentatie aangekondigd als fashion blijkt over boten te gaan (!), spreekster gaat bijna ten onder in de omgevingsherrie. Peter Stigter vertelt over z’n werk. Ik ontdek, dat ik veel van de dingen wel weet: over standpunt, houding, techniek. Ook hier omgevingsherrie. En dan gebeurt het het!
Dit maakt m’n hele dag goed! Onafhankelijk van het eventuele resultaat. ‘Laat weten wat je er van vinst, ook al vind jet het niks, dan wil het graag horen!’. De stand van een staat in een hoekje. Je kunt een abonnement nemen, natuurlijk. Ik raak in gesprek met de medewerkster over hun relatie met fotografen en ze is geinteresseerd naar aanleiding van mijn toelichting op Cuba-story! Gaat naar mijn website kijken ‘ook als je ‘t niks vindt wil ik het graag horen!’ We spreken af dat ik haar zal bellen, volgende week. En of ‘t wat op gaat leveren? Ik zal het zien.
Het station levert ook deze keer een prachtige keur van typen op.
Fokke P. de Boer 